Grzmot narasta, odbija się w wąwozie rozgrzanego miasta, potężnieje. Spływa ze wzgórza nad Teatrem, wciąż wbrew logice nabiera swojej mocy. W miejscu, gdzie powinien już słabnąc i tracić na intensywności - on nie ustaje. Dzisiejszym ciepłym, lipcowym wieczorem, którym rozleniwione rodziny z wózkami niespiesznie spacerują wzdłuż głównej ulicy, gdzie rowerzyści dzwonią dzwonkami a małe dzieci podskakują z balonikami nikt specjalnie nigdzie się nie spieszy z wyjątkiem jego - rozpędzonego kształtu, który spada z góry na zrelaksowane letnim upałem miasto.

    Siedzę na motocyklu suchym jak wyschłego morza brzeg celując pistoletem do pustego baku i zastanawiam się czy zdąże odgadnąc istotę tego rozpędzonego kształtu, czy też minie mnie w szaleńczym pędzie zmuszając zaskoczonych przechodniów do ewakuacji i skręci gdzieś w sobie tylko znanym kierunku. A może zrobi mi tą przyjemność, nawróci na rondzie i też podjedzie do wodopoju, napełnic swoje trzewia życiodajną substancją.

   Ryczący grzmot wybiera trzecie rozwiązanie - nowe, zupełnie nieoczywiste. Wytraca gwałtownie zabójczą prędkośc, po czym skreca w lewo, pod zakaz i jadąc przez chwilę pod prąd wjezdża na stację pod dystrybutor, staje naprzeciw mnie. Chwilkę miga kierunkowskaz białą żarówką spod potłuczonego i oklejonego taśmą pomarańczowego klosza a potem jeszcze krótki moment dudni poteżny silnik wydmuchując spaliny przez pognieciony wydech oznaczony nie za bardzo już czytelnym fragmentem żółtej nalepki z napisem Vince.

    Wlewam wolno swoje paliwo przyglądając się z ukosa przybyłemu jeźdzcowi, benzyna wiruje w baku i parę kropelek rozpryskuje się na glębokiej czerni.Ciepły wiatr zamiata po betonie pogiętymi paragonami i niczego ciekawszego niz przybyły biało-czerwony motocykl tutaj nie ma. Motocykl z prakrycznie zdartym prawie całym prawym bokiem, na którym ledwo można odczytać wtarte w stary plastik dumne,  czerwone oznaczenie YZF.

    Tymczasem przybyły z nienacka jeżdziec w integralnym kasku przesuniętym niedbale na sam czubek głowy, jak to mają w zwyczaju nosić nastoletni kierowcy skuterów rozpoczyna tankowanie. Stygnąca maszyna cyka rytmicznie kapiąc na beton płynem chłodniczym i roztaczając wokół specyficzny zapach. Zapach ten często czuję u nas na bazie spacerując obok zajechanych na śmierć, starych samochodów które dopiero co wróciły z dalekiej trasy. Smród przepracowanych smarów, głębi czarnych kanałów naprawczych i zbliżającej się mechanicznej agonii.

    Mimo, że zaczął pózniej, nalewanie kończymy razem. Na nowiutkim, bielutkim dystrybutorze kontrastującym ze zmęczeniem przybyłej maszyny z końcówki zeszłego wieku wybija należność - piętnaście złotych polskich. Niski, chudy jak patyk jeżdziec schodzi z potężnego motocykla i z dziwnym zacięciem wymalowanym na pokrytym kłębkami jasnego zarostu, dwudziestoletnim z grubsza obliczu śpiesznym krokiem udaje się do kasy. Rozpina do pasa nieco za duży, skórzany kombinezon, który zabawnie zwisa mu w kroku i szybkim ruchem sciąga kask z czubka głowy. W jego poczynaniach jest jakieś niejasne napięcie, nerwowośc objawiona zamaszczystymi, szybkimi ruchami. On nie patrzy na mnie ani przez sekundę, idąc błądzi swoim wzrokiem po brudnej, zatłuszczonej ziemi.

    Udaję, że coś jeszczę grzebie przy swoim motocyklu ukradkiem kierując ciekawskie spojrzenie na cykający gniewnie kształt, rejestrujac jego nietypowe detale. Okrągłą wyrwę po ramieniu prawego lusterka, które niegdyś tam było, starty karter z olejowym zapoceniem do okoła i tablicę przybitą do spodu zadupka tak czarną, że już zupełnie nieczytelną. No i ten zapach - otacza brudną, zakurzoną maszynę jak grobowy całun.

    W wejściu do kas ja i młody jeżdziec prawie się mijamy. Trzyma w dłoni do połowy nadjedzonego hot-doga, którego wielkie kęsy przeżuwa szybko i niedokładnie. Duża, krwawa kropla keczupu spada na sprany czarny tiszert i wisi tam jak groteskowy medalion kiedy motocylista w pośpiechu przechodzi tuż obok mnie.

    Gdy płacę za swoje paliwo rozrusznik nowo przybyłego bezskutecznie kręci silnikiem a motocykl trzęsie się, próbując ożyć. Widoczna przez sklepową szybę zniecierpliwiona postać majstruje coś na konsoli, ponawia próbę. Kiedy szybkosć kręcącego startera zaczyna niebezpieczne zwalniać maszyna nagle budzi się do życia. Podchdząc do swojego motcykla słyszę jak ledwo ożywiony silnik pod sąsiednim dystrybutorem próbuje zgodnie pracować wszystkimi swoimi cylindrami. Prycha, parska przez chwilę jakby się poddaje, jakby na ułamek sekundy ustaje w trudach.

    Siadam wygodnie zgadując, czy zaraz nie czeka na mnie pchanie tego przedziwnego tandemu w okół opustoszałej stacji benzynowej. Jednak już już, kiedy silnik wydaję się zaraz zgasnąć - nagle zaczyna równo pracować zaciągając łapczywie energię z przekręconego do oporu nadgarstka bez jakiejkolwiek rękawiczki, wbiega na najwyższe obroty strzelając z tłumika i wypuszczając w wieczorne powietrze gęsty kłąb gryzących spalin.

    Jeżdziec ze zgrzytem i trzaskiem wbija pierwszy bieg i rusza przed siebie. Tak się składa, że chwilę jadę za nim, objeżdżamy restaurację mc donald'a i kierujemy się na główną arterię miasta. Pamiętający czasy dawnej świetności motocykl przede mną porusza się nerwowymi skokami, gwałtownie przyspiesząjąc, wyhamowując prędkość tuż pod nogami przypadkowych przechodniów, nijak tego nie sygnalizując.  Szeroka i zupełnie łysa opona jeszcze chwilę toczy się przede mną a tylny, prawy migacz błyska w prawo kołysając się na brudnych kablach. Zmęczona już życiem i bezmiarem brutalnego traktowania stara biało-czerwona wyścigówka bez pardonowo włancza się do ruchu wprost w szybki slalom między niedzielnymi samochodami a ciepły, lipcowy wiatr niespiesznie rozwiewa ponad ich dachami obłoki niebieskiego dymu.