Są ludzie związani z tematem, którzy twierdzą, że większośc motocyklistów przechodzi w swojej karierze pewną drogę. Według nich dochodzi do swoistej ewolucji na początku której prawie zawsze mamy fascynację mocą i prędkością. W dalszej części podobno motocyklista ''oswojony'' już z potęgą maszyny i niejako ''wyszalany'' wykonuje tak zwane zejście z pojemności i kieruje się spowrotem w kierunku z którego przybył, czyli wraca na spokojniejszą i bezpieczniejszą na przykład pięcsetkę, sześcsetkę, siedemsetpięcdziesiątkę lub jeszcze co innego.

    Ja osobiście znam sporo przypadków, które zupełnie przeczą tej teorii, ale..

    Ale po przejeżdżonym ostatnim sezonie, podczas minionej zimy sporo zastanawiałem się nad tymi zagadnieniami. Tego roku wiele się zmieniło, mianowicie miałem okazje obserwowac jak szybko znika moja tylna opona za sześcset złotych, albo jak często zajeżdżam ną stacje tankowac swój motocykl, który wciąga PB98 jak Reksio szynkę. Poza tym, po zakupie Zeta okazało się, że pojawiła się w moim życiu osoba z którą mógłbym pojeżdzic gdzieś razem na fajne wycieczki w słoneczne dni i spędzic razem czas, zamiast latac samemu po rampach autostradowych z głową na wysokości lusterek w osobówkach. Tymczasem Zet, który ma w papierach wyrażnie napisane ''motocykl sportowy'' jakoś nieszczególnie wzbudza zaufanie jako narzędzie do wygodnych, spokojnych niedzielnych przejażdżek.

    Suma tych wszystkich faktow powodowała, że w okresie zimowym wiele rozmyślałem jakby to wszystko jakoś pogodzic. Żeby dalej było fajnie, ale często we dwoje i przy okazji bezpieczniej, ekonomiczniej, wygodniej i spokojniej. Plan był ambitny i wiedziałem, że ogólnie ...jest do zrealizowania. Damy radę, pomyślałem. Moja Kawa jest w na tyle dobrym stanie i dobrze doposażona, że powinna pójśc za dobre pieniądze. Wyglądało na to, że może starczyc na jakąś nową na przykład ...sześcsetpięcdziesiątkę.

     Pozostawał tylko jeden mały problem.

     Moc, emocje, adrenalina, fascynacja.

    Generalnie nie analizowalem długo jaki rodzaj motocykla miał by mi służyc do wyżej wymienionych celów lightowych, bezpiecznych przejażdżek, ponieważ od dawna przeczuwalem co to będzie. Miałem już ciut dowiadczenia z segmentem turystycznych enduro i od zawsze bardzo mi się podobały. Myślałem o nich nawet kupując pierwsze moto, ale wtedy je odpuściłem. Jakby nie było, są dosyc duże i wysokie - wymagają już trochę umiejętności, których wówczas jeszcze nie posiadałem.

     Któregoś słonecznego, wiosennego dnia, jeszcze przed egzaminem na A oglądałem motocykle w jakimś salonie z używanymi sprzętami. Między nimi stał sprowadzony z Niemiec czerwony V Strom 650. Właściciel salonu musiał na chwilę gdzieś wyjśc, ale widząc moje zainteresowanie powiedział, żebym go sobie wystawił z rzędu na środek sali. Poszedł gdzieś, a ja bidul zostałem sam z V Stromem, który w porównaniu z GN 250 znanym mi z jazd na prawko wyglądał jak jakaś pieprzona Góra Ararat. Wlazłem więc pomiędzy ciasno zaparkowane motocykle i zestresowany, żeby niczego nie przewrócic próbowałem sapiąc wytoczyc go do przodu. Pamiętem, że pomyslałem wtedy - kurwa, co za kloc, jak tym można wogóle jeżdzic...?

     No, ale dumna, wyprostowana pozycja jeżców na tych sprzętach, a także odrobina off-roadowych genów, które mają nadal bardzo mnie przyciągała, więc tak się póżniej złożyło, że odbyłem jazdę motocyklem znajomego mojego znajomego, który chciał sprzedac Kawasaki KLE 500, sztukę trochę już wiekową, ale o potwierdzonym przez kolesiów stanie. To miało byc moje pierwsze moto.

     Praktycznie, to pojechałem tam już z kasą w kieszeni, kwota nie rujnowała zbytnio portfela. Podczas próbnej jazdy, która odbyła się w sercu dużego miasta, naszły mnie jednak pewne wątpliwosci. Nie miałem wtedy kompletnie doświadczenia w kierowaniu motocyklami, wiec był mi on za wysoki i niepewnie się na nim czułem. KLE 500, to wprawdzie nie jest typowe turystyczne enduro, ale należy jednak do tych szeroko pojętych początków gatunku z końca lat osiemdziesiątych i początków dziewięcdziesiątych jak Afryka, Tereska, Trampek, Giees, TDM-ka, Elefant i inni. Tak, czy owak spróbowałem... ale jakoś nie pykło. Popadłem w wisielczy humor.

    Trzy, lub cztery miesiące póżniej znowu zasiadam na siedzeniu dużego turystyka i jest to wtedy najmocniejszy motocykl jakim dotychczas jeżdziłem. Zasilany dużą V-dwójką, KTM Adventure o pojemnosci jednego litra rządził mocą w tej dziedzinie. Bardzo mocno doposażony, nietypowy motocykl mający dwa baki na pokładzie, którym jechałem już jakieś dwa lata wcześniej jako pasażer. Pamiętam, że miałem wtedy prawko od miesiąca i sporo naczytałem się o pandemoni litrowych pojemności, w związku z czym doszło do zabawnej sytuacji. Nie bardzo wiedząc, jakiego rodzaju apokalipsy mam się spodziewac, na długiej prostej, kiedy postanowiłem na maksa odkręcic, żeby sprawdzic ''jak to idzie'' pochyliłem się mocno nad bakiem, żeby mnie nie zrzucił, coś jakbym jechał na ścigu w MotoGp. Właściciel Kata, który leciał z tyłu na moim Bandicie powiedział wieczorem przy browarze, że o mało nie spadł ze śmiechu z mojego siodełka jak to zobaczył... :) To było to i ten sprzęt bardzo mi wtedy przypasował. Tym razem pykło.

    Dlatego chętnie odstąpiłem na chwilę mojego Bandita jeszcze innemu kumplowi, który chciał się na nim przejechac. On z koleji posiadał od trzech lat starą jak świat, scharataną życiem TDM-ę z początku lat dziewięcdziesiątych i ja ruszyłem za nim na Niej. Ta nie za długa przejażdżka po górskich serpentynach znowu potwierdziła fajnośc tego typu motocykli. Co z tego, że gąbka wychodziła z siedzenia, że hamując przodem, trzeba było wciskac też tył, żeby się stop zaświecił i że była poklejona powertapem, przyrdzewiała, wypłowiała i wymiętoszona. Ale była  szybka, dumna i na nierównościach majestatycznie bujała się na zawiasach. Była ciężka, posiadała swój charaterek a jej serducho równo pracowało. A tak wogóle, to gośc miał dziwny nawyk zakręcania kranika na każdym postoju. Zapomniał mi o tym powiedziec i ruszyłem na zakręconym. Na pierwszych ostrych zakrętach w dół motocykl zgasł znienacka pode mną...ojej, było grubo, ale na szczęście nic się nie stało.

     A potem za namową i poradą doświadczonych kolegów zacząłem uczestniczyc w przeróżnych ''Drzwiach Otwartych'' i ''Jazdach testowych'' Jeszcze pierwszego roku mojego jeżdżenia nawinął się Triumph Tiger 800XC, a jazda ta była na tamte czasy odkrywczym fenomenem, który zapamiętałem po dziś dzień. No i parę GS-ów, Honda NC750X i Supertenera 1200. Wszystkie pozostawiły świetne wrażenia, mimo, że w tamtych czasach byłem głównie zapatrzony głęboko w niszę nakedów i motocykli sportowych.

    Nastał rok 2013. Jechałem na Bandicie do Finlandii a znajomy towarzyszył mi na GS-ie 800 i miałem okazję przekonac się, zobaczyc na własne oczy jak bardzo jest to praktyczny na trasie rodzaj motocykla. Co ważne, do tego mocny. Jadąc przez Litwę urządzaliśmy sobie wyscigi na długich prostych od świateł do swiateł i dwucylindrowy GS szedł ciut lepiej od mojej czwórki, na stacji zadowalając się prawie taką samą ilością paliwa. W Finlandii znowu, dzięki wysokiej szybie, handbarom i grzanym manetom pozwalał swojemu kierwnikowi na wygodną podróż, podczas gdy ja z tyłu zamarzałem na kośc wtulony w zimny metal i chromy  rodem z Hammamatsu.

    Takie były moje pierwsze kroki w tej turystycznej kategorii.

    Lecz rok póżniej okazyjnie odkupiłem Kawę Z 750 i zapomniałem całkowicie o tym segmencie, ponieważ...jezu jak to szło! jakie to było lekkie ! jakie to bylo zwrotne ! jakie to było szybkie ! Przyspieszenia zupełnie mnie wciągneły, zafascynowały i spowodowały, że chciałem jeszcze szybciej i jeszcze mocniej.

    Dlatego zaledwie po siedmiu miesiącach sprzedałem 750-kę i nabyłem Dużego Zeta.

    Temat turystycznych enduro dla mnie zupełnie wtedy nie istniał.

    I tak docieram do czasów terażniejszych i zapomniany segment wraca wyskakując jak nieboszczyk z szafy. Jest w czym wybierac. Są mniejsze, większe, słabsze i mocniejsze. Oczywiscie podczas moich poszukiwań zawężam pole do mojej ukochanej marki Kawasaki, ale dyskretnie zerkam też na inne produkty. Zawężam też pojemnośc do poniżej litra, głównie ze wzgledów ekonomicznych. Tak rozpoczynam swoje poszukiwania. Rzecz ma miejsce zimą, kiedy moja Kawa uśpiona zimuje pod dachem, a ryczące wydechy uparcie milczą. Kiedy blakną wspomnienia wgryzającej się w asfalt tylnej opony podczas przyspieszania i endorfinodajnych wystrzałów do przodu jak z katapulty. Gdy z parującą herbatką siedzę przy laptopie na otomoto, a za oknem nostalgicznie pada sobie śnieżek. Plan jest zacny i praktyczny, a ja sobie go pomalutku realizuje. Sprzedamy czarną Lalunię, wybierze się jakiegoś fajnego turystyka i będzie się spokojnie pykało na luziku...do tego zamontuje się kuferek z tyłu, będzie taniej, wygodniej i bezpieczniej.

    Tiaaaa....

    Ciąg dalszy nastąpi.