W końcu nadszedł ten smutny/wesoły dzień. W środę przyjechał kupiec z wałbrzycha i kupił naszego tygryska. Przybyli w trójkę, dwaj bracia i łojciec. Kiedy zobaczyłem trzy osoby wyłaniające się z białej hondy civic myślę o nie... ależ tu będzie dziś stękanie i wymyślanie, ło matko boska.

      Nie było jednak źle. Główny kupiec, świeżo po egzaminie, był bardzo oczytany w motocyklach, sympatyczny i kontaktowy Jego starszy brat-doradca (doradca z racji posiadania czopera 13oo)  okazał się trochę napięty i gburowaty (może to miała być taka zakupowa gra) ale za to ojciec nadawał całej tej transakcji aspektów komediowych opowiadając jak to się kiedyś jezdziło na jawie 25o.

      Dali mi 5 tys depozytu i odbyli krótkie jazdy testowe. Cenowo spotkaliśmy się tak w pół drogi, ale cytując klasyka tak bardziej na mojej połowie. Ogólnie to finansowo jestem zadowolony choć wiadomo, wołałem więcej, jednak wolny rynek mnie szybciutko uspokoił. Tak, czy owak - nie jest żle, a nawet mozna zaryzykować twierdzenie, że jest dobrze.

      Motocykl pierwszy raz wystawiłem chyba w październiku, drugi w maju i trzeci w lipcu. Był to najtrudniejszy do sprzedaży z wszystkich moich pięciu motocykli, mimo, że posiadający jedne z najmocniejszych papierów. Jeździłem nim też najdłużej, pięć sezonów i 35 k km, więc byłem z nim najmocniej zżyty. Tyle naszych wyjazdów z agą, przygód, emocji - i twardziel nigdy, przenigdy nie zawiódł. Ilekroć go wystawiałem miałem taką obawę, że się teraz sprzeda i że zostaniemy bez niego. To dlatego, że nie dawał nam sobą żadnego powodu do jego sprzedaży, oprócz paru małych detali związanych z wygodą podróżowania - bo nasze wymagania stale rosną, a przekleństwo człowieka na tym polega, że musi mieć więcej niż mu potrzeba. 

      Zaraz po sprzedaży to czułem tak 30% ulgi, że już po, i 70% smutku, że oddałem tak wiernego i charakternego przyjaciela. Dzisiaj gorzkie żale przyćmiewa już raczej radość i ekscytacja z poszukiwań jego godnego następcy. Teraz to dopiero sznupanie na otomoto nabrało prawdziwego smaku. Nie trzeba się zastanawiać, czy w rozliczeniu, czy może jakaś zamiana, czy ktoś mi w międzyczasie to w ogóle kupi. Teraz jest żywa gotówka i mnóstwo perspektyw. Chociaż uczucie nieco dziwne - od 2010 roku bez przerwy posiada!em jakiś motocykl,  aż do teraz.

     Sprzedałem w czasie dobrym na sprzedaż, ale złym na kupno. Dlatego postanowiłem trochę odpocząć i na razie tylko obserwuje, zapisuje ceny, roczniki, opcje wyposażenia. Końcówkę lipca i sierpień przeznaczam na chłodne kalkulacje, może na jakieś testówki, analizę rynku i przede wszystkim zbudowanie prawdziwej tęsknoty za swoim własnym motocyklem. Aby póżniejszy zakup bardziej cieszył i był bardziej wyczekany. Na początku września mamy urlop (i plan na wakacje z wypożyczeniem moto w tle), więc myślę, że główna akcja rozegra się w październiku, lub w listopadzie - ale koniecznie jeszcze w tym roku. Jak to sobie teraz z agą żartujemy - chłopina za kawalerki miał fajne motory, a tu cyk, dwa lata po ślubie i już nie ma motura.

      Czy mam jakieś przemyślenia po tych pięciu latach na jednym motocyklu i po jego sprzedaży? 

      Mam.

     Po pierwsze, następny motor nie będzie już przeze mnie tak doposażany, a na pewno nie w sportowy wydech - lepsza koncentracja i energia na długich trasach jest przy cichutkim tłumiku. Po drugie - nie zakładam, że motocykl będzie na dłużej niż na trzy sezony. Motocykle są dla mnie zabawkami, a nie komjuterami, więc  i nie ma co od nich oczekiwać, że będą nas przez dłuższy okres dziko ekscytować, taka już jest kolej rzeczy. Po trzecie, co związane jest poniekąd z punktem drugim, to na razie - żadnych wynalazków. Kupując triumpha (który był wtedy dużo mniej rozpoznawalny niż teraz, nie było silnego importera) pragnąłem motocykla nietuzinkowego. Teraz już wyleczyłem się z tego indywidualizmu i chciałbym sprzęta, który potem sprawniej się sprzeda, bo tutaj dostałem trochę w kość i sporo cierpliwości musiałem przeznaczyć. Na razie żadnych dukatów, kateemów, aprilów, ałgustów, czy gutaków. Może kiedyś, później, to kto wie - jak już nieraz ustalaliśmy, motocyklizm jest skomplikowany, wciąż się zmienia, poglądy i preferencje ciągle  mutują, ewoluują.

      Wszystko jest względne.

     Tak że to na dzisiaj tyle. Nasz tygrysek zderzy się z czymś zupełnie nowym - kierowcą, dla którego będzie pierwszym motocyklem, a on jego trzecim właścicielem. Ale jestem dobrej myśli, bo kolega już po trzydziestce, spokojny, ułożony i zrównoważony. Fajny gościu.

      Można by więc w sumie powiedzieć.... że nasz motor trafił w dobre ręce.