Ci, którzy w miarę regularnie śledzą moje wpisy wiedzą, że gdzieś tak od początków zeszłego sezonu pod wpływem różnych czynników analizowałem możliwośc zmiany mojego motocykla na inny. Tak na prawdę oczywistym jest, że nie chodzi tylko o sam motocykl, ale też o drogę, którą wszyscy podążamy. O pewną filozofię.

    Kupując ten motor nie przypuszczałem nawet, że już zaledwie po niecałych trzech sezonach jego formuła zacznie się dla mnie wyczerpywac. Negowałem to, spychałem w podprogi, próbowałem koncentrowac się bardziej na zaletach - ale temat cały czas był i od zeszłego sezonu wracał jak bumerang.

     Nie chodzi wcale o to, że nie trafiłem w motocykl. Gdy czytam teraz swoje stare wpisy widzę dopiero jak bardzo byłem nim zafascynowany. Uważam, że każdy motocyklista powinien kupic sobie chociaż raz jakiś bardzo mocny, lub nawet absurdalnie mocny motocykl i doszczętnie się na nim wyszalec. Tak właśnie było ze mną i z Zetem - jednak w pewnym momencie zauważyłem, że to za mało. Z każdym miesiącem pojawiało się coraz więcej ograniczeń.

     Nie chodzi o sam konkretny egzemplarz motocykla - ale o charakter takiej konstrukcji, jej osiągi i styl jazdy jaki nam narzuca.

     Pamiętacie pewnie jak opisywałem swoje wrażenia z testowania przeróżnych dużo mocniejszych litrów czy latania 320 km na Hayabusie. Parę razy napisałem też wtedy, że mój Zet robi się już dla mnie powoli za słaby i było to wówczas szczere i prawdziwe. Twierdziłem tak prawdopodobnie dlatego, że byłem jeszcze niewyżyty - ale najzabawniejsze jest to, że na chwilę obecną Zet zrobił się dla mnie.... odrobinę  za mocny.

     I nie chodzi tutaj tylko o moc, lecz jak wspomniałem wyżej o charakter jazdy jaki motocykl próbuje bezustannie sobą narzucać. Gdyby energia była w nim podana podobnie jak w dużym Versysie, gdzie na szóstce objedziesz pół miasta to okej. Ale on jest skonfiguroawny inaczej, bardziej sportowo - jak nie zapierdalasz to frustrujesz się i  nawet biegi gorzej wchodzą. Zwłaszcza spokojna jazda z pasażerem dusi i pęta ten wspaniały motocykl a moc która jest do tego używana to, bo ja wiem ? 30-40 procent ?

    Żeby jaśniej nakreślic całą sytuację muszę jeszcze dodac, że trochę się pozmieniało od czasu kiedy kupowalem swoją Zetkę. Mój świat wyglądał trochę inaczej. Nie znałem jeszcze Agi z którą mogę sobie teraz swobodnie podróżowac na motocyklu i co daje mi mnóstwo radości. Wtedy sokiem z jazdy było bezustanne pałowanie i przymykanie opon na ulubionych zakrętach. Póżniej zaostrzono przepisy o ruchu drogowym - a wiadomo, że  gdy ruszasz sobie Zetem na lajcie z miejsca.... prawie od razu masz ponad setę na zegarku. Wystarczy, że zagapisz sie na chwilkę. Coraz wyższe kwoty mandatów i grożba utraty prawa jazdy z którego żyję i dzięki któremu pracuję stawała się coraz bardziej realna i powodowała, że w obszarze zabudowanym czułem się coraz mniej komfortowo.

     Poza tym wiecie - to już ten typ motocykla na którym nie uświadczamy spokoju i czeka nas ciągła jazda z nożem w zębach. Było to superfajne, dopóki agresywne ale i monotonne przeloty w okół komina nie zaczeły mnie nudzic. Pozytywne dotychczas emocje związane z gwałtownym upustem adrenaliny powoli słabły i traciły na znaczeniu - przestały byc celem jezdżenia, którym były dotychczas. Miałem natomiast motor, którym coraz mniej i chętniej zapierdalałem a na którym do tego niewygodnie jeżdziło mi się z moją kochaną pasażerka. Takie buty.

     Zet był fajowym motocyklem, ale miał parę ograniczeń, jak wszystko. Ciężko było na przykład spokojnie przejechac nim obok patrolu drogówki, których kręci się tu mnóstwo. Zaraz miał miejsce wyskok z lizakiem, zjazd na pobocze, dmuchanie w alko, czekanie aż patrol połączy się z bazą danych i tak pół godziny uciekało ( w ten sposób straciłem dowód stojąc wkurzony w palącym słońcu )

    Niwświadomie stałem się też niewolnikiem stylowych akcesoriów. Te wszystkie anodowane końcówki, polerowane felgi, regulowane duperele i złote dodatki wymagały uwagi i pielęgnacji do której miałem coraz mniej cierpliwości. Może dlatego poniekąd, że nie mam garażu i utrzymanie tego wszystkiego w super stanie w warunkach parkingu strzeżonego przestało byc przyjemne i satysfakcjonujące. Efekt był taki, że żal mi było wyjeżdżac gdy kroiło się choc niewielkie zagrożenie opadami - bo a nuż moto całe się wysyfi.

    Piszę Wam teraz tak wyjątkowo o tym motocyklu - głównie od strony jego wad i ograniczeń ponieważ to one (co jest logiczne) zadecydowały o tym, że wczoraj go sprzedałem.

    To nie była jakaś tam impulsywna decyzja. Motor pierwszy raz wystawiłem jeszcze w jesieni tamtego roku. Cena jaką sobie zażyczyłem była bardzo wysoka jak za ten rocznik i w okresie jesienno - zimowym nie było żadnego konkretnego zainteresowania. Sytuacja ulegla zmianie na poczatku sezonu, czego efektem był wyjazd Laluni z parkingu z nowym właścicielem na grzbiecie w dniu wczorajszym.

     Zastanawiacie się pewnie co czułem patrząc jak mój ukochany, tak fantastyczny, bezawaryjny i kozacki sprzęt będący od początku bohaterem tego bloga odjezdża grzmiąc wydechem i błyskając pomarańczowym światełkiem ? Przeciez to trzy sezony, 26 tysięcy kilometrów, mnóstwo wspaniałych chwil...ten pierwszy, mityczny liter...

     A ja tak na prawdę - poczułem ulgę, która zdecydowanie przysłoniła jakieś ewentualne gorzkie żale. Ulgę, nie tylko z faktu udanej transakcji. Kiedy patrzyłem jak nowy kierowca ( dotychczas jeden sezon na Hornecie ) siada na tym zbitym i nijak nie chroniącym przed deszczem i wiatrem czarnym, niepraktycznym  kształcie, po czym uruchamia łoskot kryminogennych decybeli....to wtedy naprawdę poczułem ulgę, że szczęśliwie kończy się pewien etap mojego motocyklizmu. Że teraz może będzie ciut spokojniej, ciut relaksacyjniej, wolniej - po prostu przyjemniej. Cieszę się z tego bardzo, bo dalsze brnięcie przeze mnie w tamten styl było by za bardzo nacechowane zbędną napinką, a tego chciałbym uniknąc. Dla jednych taki naked czy inny plastik zawsze będzie celem a dla innych tylko drogą. Ta różnorodnośc jest piękna i to co się w tym naprawdę liczy to radośc z jazdy.

      Dlatego już wkrótce, jeżeli nic się nie zmieni wyruszę po nowy motocykl. Droga będzie wiodła do odległej Bydgoszczy, do miasta w którym nie byłem od dawien dawna. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli - wrócę stamtąd na motocyklu - takim dla którego zapewnienie mi spokojnych i wygodnych warunków dalekiego podrózowania ...nie powinno byc żadnym problemem.

  CDN.

  Jazda Na Kuli.