Jak czasem przeglądam ogłoszenia sprzedaży motocykli to często zwracam uwagę na opisy typu: kończę przygodę z jednośladami z powodu powiększenia rodziny, zmiany stanu cywilnego czy zmiany innych tego typu priorytetów. Informowanie o tym potencjalengo kupującego ma w moim mniemaniu jeden cel - zapewnić, że z motocyklem jest wszystko w porządku, a rzeczywista decyzja o jego sprzedaży ma podłoże inne niż niedomogi, ukryte wady czy podejrzane nieprawidłowości jednośladu. Nikt nie pisze, że motocykl po prostu mu się znudził, już go nie bawi, nie jara, nie daje fanu. Tak jakby było w tym coś wstydliwego. A przecież prawie wszyscy tak mamy, przeżywamy to prędzej, czy później, to jest wpisane w nasze istnienie.

     Ja na razie nie planuję sprzedaży swojego motocykla, ale chciałbym pochwalić się światu, że wstąpiłem w związek małżeński, czyli ohajtałem się z moją ukochaną Agnieszką. Generalnie to sytuacja jest dla mnie nowa, bo uchowałem się w stanie wolnym do czerwca tego roku, czyli do czterdziestej pierwszej wiosny swojego życia. Wcześniej różnie to bywało, ale tak programowo to już od małego łebka przychodziłem do swoich rodziców i informowałem ich niezmordowanie, że nigdy się nie ożenię. W przekonaniu tym trwałem uparcie aż do momentu, kiedy to po czterdziestce (czy krótko przed) zaczęły się zmieniać jakby to powiedzieć wspomniane wyżej szumne "priorytety życiowe" i nadeszła prawdziwa miłość.

     Z Agą jeździmy na motocyklach prawie od samego początku jak się poznaliśmy, czyli od lat czterech z małym hakiem. Pierwsze początki na Kawasaki Z 1000 były takie sobie powiedzmy, bo to ani ciuchów porządnych jeszcze nie było, no i motocykl taki sobie na dalsze wojaże. Później od maja dwa tysiące szesnastego nastąpiła radykalna zmiana motocykla stricte ukierunkowana pod wygodę wspólnego podróżowania. Tygrysek do tego stopnia rozpieścił moją pasażerkę, że podczas opisywanej tu kiedyś wspólnej trasy niegdyś moim, starym Banditem 600 Agnieszka powiedziała, że taki motocykl to jakby wueską jechała z dziadkiem na grzyby. Także podczas ostatniej przejażdżki na Yamasze Xmax 300, kiedy to próbowałem przekonać ją do maxi skuterów to też od razu zauważyłem, że raczej nie chwyciło. Nie ma się co dziwić, bo dla dwuosobowej obsady cieżko potem zastąpić  taki duży motocykl innym, mniej wygodnym. A myślę, że  będzie jeszcze wygodniejszy jak wkrótce zamontuje dodatkowe spacerówki na gmole taki mam plan i baranią skórę na tylne siedzenie dla mojej pasażerki.

     Zmian to jednak nie koniec. W zeszłym roku zanabyliśmy działkę rekreacyjną na której terenie stoi drewniany domek z dachem dwuspadowym. W około jest łąka, a wszystko obsadzono wysokimi,  pięknymi i zdrowymi tujami. Cisza, spokój świerszczowie grają i koteły miauczają, a w oddali majaczą ciemne szczyty ulubionych Beskidów. Na górze konstrukcji tup tup po sosnowych schodach pachnie drewnem mała sypialka i mikroskopijny balkonik. Uwielbiam przyjeżdżać tam na motocyklu i stawiać do przed domkiem, a potem przy jakimś piwku czy drinusiu grzebanić przy motku aż się ściemni i komary wyfruną ze swoich śmierdzących gniazdeł. A gdy rano wychodzę na taras, z kubkiem parującej kawy w dłoniach, to tam stoi sobie motorek, strzyże lusterkami i kiwa do nas kierownicą na powitanie. Mega fantastyczna sprawa, chociaż ktoś, kto wychował się, czy mieszka w domu z podwórkiem bądź ogrodem, może nie zrozumieć źródła mojej nagłej fascynacji. Natomiast jako blokers, który od wejścia w dorosłe życie, czyli od jakiś dwudziestu dwóch lat nie ma garażu i mieszka w mieszkaniu bez nawet najmniejszego balkonu, niesamowicie potrafię docenić prostotę mokrej, porannej trawy pod gołymi stopami. Albo zapadający zmierzch bez  cuchnącej maligny betonów, bez feerii sztucznych świateł na horyzoncie i szumu sunących tramwajów w tle. Gdy jest ze mną ukochana żona, a w zasięgu wzroku stoi nasz wierny motor i można powspominać wypożyczane hen daleko motocykiele i skutery, oraz poplanować dalsze wojaże...to jak dla mnie jest bajeczka.

     Wiem... zaraz pewnie powiecie, że za dwa lub trzy sezony, to będę sunął z małżonką na działkę błyszczącym czoperem sześćdziesiąt na godzinę, a z nabijanych ćwiekami sakw będą nam wystawały pęta kiełbas i narzędzia ogrodowe. A ja odpowiem, że jestem obecnie na takim etapie życia i motocyklowania że mogę odważnie i bez napinki skontrować: a kto to wie? Może tak właśnie będzie, że polecimy w sztiflach i podkoszulkach ku zachodzącemu nad ogródkami działkowymi słońcu, ze skórkowymi frędzlami i lisimi kitami powiewającymi z tyłu na wietrze? A może maxi skuterem w krótkim rękawku i z workiem ziemii kwiatowej na podeście między nogami? Albo dalej naszym starym, dobrym Triumph'em? To w gruncie rzeczy nieistotne, bo nieważne czym i nieważne jak, ważne że wspólnie ku wspólnym priorytetom. I nie ma co czynić założeń, bowiem jak wszyscy wiemy - wszystko jest względne.

     I jak to mawia mój szwagier Jacek - na wszystko jest w życiu czas.