Tak, tak to będzie ta historia, która zapowiedziałem dwa wpisy temu. Tytuł nieco uległ zmianie, powiedzmy, że zapożyczyłem pomysł od pana śp. Borysa Polewoja, którego książką zaczytywalem się będąc gimbem...ale to już inna opowieśc. W każdym razie tytuł to tylko tytuł a na razie nasz dzisiejszy bohater nie dokonał jak mniemam niczego tak spektakularnego jak Aleksiej Marjesjew, a przynajmniej ja nic o tym nie słyszalem.

    No to lecimy.

   Tomka poznałem jak jeszcze pracował dla konkurencji i spotkaliśmy się u wspólnego klienta przed firmą ktorego zaparkował swojego poobijanego, niegdyś białego Berlingo - tuż obok mojej Pandy w gazie, którą wtedy jeżdziłem. Nasze spotkanie odbyło się bez charakterystycznej dla konkurentów ledwo skrywanej nienawisci w hermetycznej branży w której wszyscy skaczą sobie do gardeł. Może właśnie dlatego ta robota wypala ludziom dziury w mózgach i odchodzą - na mnie pewnie też kiedyś przyjdzie czas.

    Spocona (było gorace lato) i emanująca sprytem gęba wisząca nad wyłażącą ze spodni białą koszulą, od razu wzbudziła moją sympatię. Pogadaliśmy chwilę o tym  co tam, jak tam i temat się urwał na jakiś czas.

    Minęło parę lat.

    Firma, dla której pracował buńczucznie nazywająca się najlepsza na rynku wyciągneła w końcu kopyta. Tomek wylądował u nas i przesiadł się do granatowej Fabii takiej, jakimi wtedy jeżdziliśmy.

    Nasze rozmowy o motocyklach zaczęły się chyba na jakimś wyjeżdzie firmowym, podczas nakręcanego procentami resetu, który co jakiś czas nam się funduje. Ja wtedy nie jeżdziłem na motocyklach - namiętnie skakałem rowerem freeride'owym po Beskidach. Po tych samych górskich okolicach własnie szalał nasz bohater, na swoim kopanym, dwusuwowym motocyklu enduro - a dokładnie na modelu MX 250 firmy TM  RACING.

    Szybko złapał się temat motoryzacji, bo dawniej obaj jeżdziliśmy samochodami ciężarowymi a ja wykazywałem dodatkowo spore zainteresowanie zawodnikami ścigającymi się motocyklami po górskich, trudnych szlakach. Czesto się  z nimi mijałem i nie powiem - ich motocykle wyglądające o wiele grożniej niż nasze rowery troszkę mnie intrygowały.

    Podobno jego stary jeżdził kiedyś zawodniczo w jakimś klubie motocyklowym, których było wtedy całkiem sporo, ale jego synek traktował to podobnie jak ja rowery - jako amatorską pasję. Na motorach jeżdził od małego szkraba. Pamietam, że w jego rodzinie poobijany motor był żródłem ciągłych konfliktów - często opowiadał mi o tym jak wytacza sprzęta z garażu i ciśnie pareset metrów by odpalic z dala od domu - żeby przypadkiem żona nie usłyszała silnika.

    TM jakoś zniknął w pewnym momencie z jego życia i T zaczął się rozglądac za ''zwykłym'' motocyklem. Było w tym gościu coś takiego, że kompletnie miał w dupie moc, osiągi, szpan i blichtr. Upatrzył sobie Yamahę TDM z pierwszych roczników i kopał w necie tak długo aż znalazł w miare pewny egzemplarz od właściciela, który jeżdził nim od ostatnich sześciu lat.

    Ja w tym czasie będąc po kontuzji wiedziałem już, że moje lewe kolano nada się tylko co najwyżej do wciskania sprzęgła w aucie albo zmieniania biegów w motocyklu i nie ma mowy o wielogodzinnym pedałowaniu pod strome podjazdy - zapisałem się więc na kurs prawa jazdy na motocykl. Z rowerem i górami musiałem się rozstac definitywnie co wkurwia mnie nawet do dzisiaj nieprzeciętnie. Takie życie.

    Pierwsza dalsza trasa którą zrobiłem swoim świeżo zakupionym Banditem była właśnie na podbeskidzie, do Tomasza. Czekałem na niego na stacji Shella, aż z pomiędzy dystrybutorów wystrzeliła czerwona TDM- i kopcac na niebiesko z piskiem zawinęła tyłem na śliskiej kostce. Był wyluzowany jak zawsze - na tyłku miał zwykłe dżiny a na nogach niebieskie adidasy. Głowę zdobił mu poodijany enduro kachol z daszkiem, ale za to bez szybki. Zmrużone oczy przed słońcem chroniły wciśnięte pod ponadrywaną piankę zwykłe okularki przeciwsłoneczne.

    Nie pamiętam już jak wtedy po zakupie wyglądała TDM'a ale pamiętam ją z następnych lat. Znajomy zimował ją zawsze w niskiej wilgotnej piwnicy do której żeby ją wcisnąc sciągał przednie koło. TDM'ka była ogólnie rzecz biorąc ..zapuszczona i zardzewiała, w tłumikach grzechotały grzechotniki, a plastiki dwno popękały i wypaliło je słońce. Za to dobrze pamiętam przejażdżkę na Yamasze -  dla mnie wtedy był to na prawdę duży i ciężki motor z duszą. Odczuwało się jego wiek, bujał się dostojnie na nierównościach, był głośny i cały ''wyheblowany'', coś tam w nim zawsze nie działało ..ale miał swój niepowtarzalny, oldskulowy styl.

   Ludzi narzekających, że motocykle są drogie w eksploatacji kumpel mógłby rozzłościć - jedyne co pamiętam to to, że raz remontował  lagi. Naprawiał je z pomocą swojego znajomego i wyniosło go to około sześcdziesiąt złotych za obie. Pewnego razu też motor przestał ciągnąc, więc kupił u innego znajomego w jakiejś hurtowni po taniemu świece i kable. Tam też nabywał olej, który wymieniał sam na podwórku, raz do roku. Dał też kiedyś  przejechac się na motorze swojemu młodszemu bratu co skończyło się niespodziewanym spotkaniem brata z latarnią. Posklejali co można było skleic, kupili na allegro używane kierunkowskazy za dwadzieścia złotych i  TDM'ka znowu była gotowa do jazdy.

    Ja wtedy byłem totalnie najarany na motocyklizm - zmieniałem motki, dokładałem akcesoria, testowałem i żyłem tym wszystkim jak narkoman. A on po prostu jeżdził sobie na swoim starym motocyklu i miał w dupie świat akcesoriów. Niespecjalnie chciał nawet przejechac się na świeżo zakupionym przeze mnie Z1ooo'u - miał swój motor i pierdolił resztę. Jeżdził nim w miarę bezpiecznie, bez podbramkowych sytuacji i nie miewał z tego co mówił żadnych wypadków, parkingówek ani innych takich.

    Prawa jazdy też nie nigdy miał...tzn na B,C i E miał, ale na A to już nie.

    Po jakiś ponad czterech latach postanowił sprzedac zmęczoną, czerwoną TDM'kę bo upatrzył sobie Suzuki Freewind'a 650. Z typowym dla siebie luzactwem postanowił kupic sobie słabszy, ale nowszy motocykl, bo taki mu sie spodobał i już. Sam proces sprzedaży również był dla niego typowy - wymyślił sobie wysoką cenę za TDM'kę i czekał. Motocykl wisiał na Olx'ie, wisiał i wisiał. Miał już chyba ponad dwa tysiące wyswietleń i nikt specjalnie nie dzwonił. Spadł śnieg i rozpoczęła się zima. Tymczasem zero zainteresowania. Ziom zaciekle trzymał cenę, okopał się twardo na tym swoim podbeskidziu z tą cena, jak pająk w sieci. I w końcu w Święta Wielkanocne przyjechał kupiec. Wytargał  więc motor z tej ziemiankowej piwnicy i zaczął zakładac koło na zrytym kałużami i plackami topniejącego śniegu podwórzu. Przytargał z domu akumulator, który zdążył się już wcześniej rozładowac. W związku z tą sytuacją kupiec wraz z ''mechanikem'' który przyjechał z nim pchali TDM'kę po ulicy z nim za sterami aż w końcu zapaliła. Ponoc tak zawilgotniała w tych mrocznych podziemiach, że przez dziesięc minut telepała się desperacko jak zmoczone szczenie i dymiła gęsto na biało-niebiesko.

    Potem powiedział, że przez tą cała niefortunną akcję z odpalaniem spuścił gościowi sto złotych z ceny motoru. Nie wiem jak on to zrobił, ale motocykl tamtego dnia jednak zmienił swojego właściciela. Co dziwne po tych czterech latach eksploatacji stracił na nim tylko tysiąc złotych.

    Potem był jakiś czas bez motocykla. Jakoś wtedy kupiłem Z 1ooo'a i to, że Tomek z 850'tki chce przejśc na 650'tę i to w singlu, nie mieściło mi się w głowie. Nie wiem co on widział w tym Suzuki, bo w mojej ocenie jest sto razy brzydsze od swojej czerwonej poprzedniczki. Ale cóż, każdy lubi coś innego.

    Kupił w końcu Freewind'a który jak zauważyłem  jeżdzi tak kiepsko jak wygląda, może przez to, że nie przepadam za singlami. Trzeba jednak przyznac, że Suzuk jest bezawaryjny i spisuje się dobrze a to przecież bardzo ważne. Trzeba też przyznac, że Tomek jeżdzi różnymi rzeczami całe swoje życie i robi to bardzo umiejetnie - zauważyłem, że takim ludziom mechanika psuje się rzadziej. No i fajnie.

    Niestety w zeszłym sezonie jego jazda nagle się urwała, gdyż weszły w życie nowe przepisy o ruchu drogowym i zsadziły go z motoru. Jazda bez uprawnień obecnie nie jest już wykroczeniem ale przestępstwem. Więc wraz z watahą innych podobnych sobie skazańców zapisał się niechętnie na kurs prawa jazdy. Zgodnie ze swoją logika załatwił gdzieś kurs z tańszymi jazdami i to w niepełnym wymiarze. Zamiast na Gladiusie pojezdził sporadycznie na starej 250'tce na zachwaszczonym placu, na jakimś kompletnym zadupiu.

    Skończyło się to tym, że jeżdżący całe życie na motocyklu motocyklista nie zdał egzaminu sprawdzającego jego umiejętności kierowania motocyklami. Co więcej, z dziesięcio osobowej grupy podobnych niemu tylko jeden delikwent wyjechał na miasto, a wiekszośc z nich miała już przeciez doświadczenie w jeżdzie motorami.

    Cóż status na dzień dzisiejszy jest taki, że kolega czeka całą zimę na kolejny egzamin. Wkurwia go ta cala sytuacja nieprzecietnie. Freewind z odkręconym przednim kołem leży w piwnicy. Ja mu tego nie mówię, ale cieszę się z tej sytuacji - można latac całe życie a niech raz coś się stanie i nie daj Boże zrobi się komuś krzywde jadąc bez uprawnień. Sami wiecie, o co mi chodzi.

    Taka więc to historia.

    Tomka nazwałem ironicznie motocyklistą pierwotnym, bo jest w jego logice i działaniach coś prastarego, prymitywnego, kojarzącego mi się z moim dzieciństwem.  Przypomina mi on starszych kolesi z mojego podwórka, kiedy byłem małym szkrabem. Goście ci ciągle próbowali reanimowac zalane olejem i utytłane ziemią stare trupy po to tylko żeby kawałek się przejechac i wrócic pchając je ulicą. Zasięgali rad siedzących na taboretach i pijących piwo brzuchatych ojców w biało-szarych podkoszulkach, a podczas ich nieobecnści szaleli na pełnym gwizdku po bocznych uliczkach i polnych dróżkach. Bez kasków na głowach, z policzkami całymi we łzach.... a w kieszeniach zamiast stosownych papierów, trzymali tylko klucz do świec i wymięte paczki papierosów bez filtra.