Tiger'em 800 w wersji XC wykonałem jedną z swoich pierwszych jazd testowych. Miałem wtedy Bandita od paru tygodni i nikłe pojęcie o motocyklach. Sprzedawca wypuścił mnie nim na Kraków w godzinach szczytu i powiedział, że jak chcę to mam nawet trzy godziny na jazdę. Na początku się obsrałem - motor był gigantyczny a miasto Kraka ciasne, zatłoczone i rozkopane. Po paru kilometrach jednak zakochałem się bez pamięci - wyleciałem nim w kierunku na Bochnię i ciąłem gładko jak przecinak wyprzedzając na swojej drodze wszystko co się tylko napatoczyło. Byłem zachwycony. Motocykl okazał się niesamowicie mocny  i zwrotny. Jeździł jak marzenie. Wróciłem do salonu z bananem na ryju, na ostatnią chwilę i do dzisiaj jest to jedna z najlepiej wspominanych przeze mnie testówek. Na lata zapamiętałem go jako, hmm....motocykl tak szybki i zaawansowany, że aż odstający daleko swoimi osiągami od moich umiejętności. Zabawne, no nie ?

     Dziś po pracy podreptałem na parking strzeżony pogrzebać przez chwilę przy swoim motorze. Łańcuch miałem już suchy, opony wymagały podpompowania a ta jebitnie wielka szyba wyczyszczenia z pokrywającego ją zdechłego robactwa. Nie odpalałem motocykla - usiadłem tylko na nim i pobujałem trochę zawieszeniem. Przypomniałem sobie, że nie dokończyłem jeszcze swojego testu - że nadal brakuje trzeciej części, tej powiedzmy filozoficznej.

     Tak jak przypuszczałem jeździ mi się zupełnie inaczej. I nie chodzi tylko o parametry maszyny ale bardziej o jej charakter - najlepiej jak podróżowanie tymi dwoma motocyklami przyrównam do dwóch z wielu oblicz ludzkiego charakteru. Kawasaki to jego ciemna strona, ta w mroku której gnieżdżą się atawistyczne, brutalne instynkty młodego, nienasyconego łowcy. A Triumph to przestrzeń zarezerwowana dla logiki, dla tej bardziej dojrzałej bardziej zachowawczej sfery.

    na przykład -

    Dojeżdżam Triumphem do pasów przed rondem, prędkość wcześniej oscylująca w okół siedmiu dych powoli spada - przy przejściu stoją sobie nieruchomo dwie starsze kobity. Palce trzymam przezornie  na klamce bo spodziewam się, że panie zrobią to co zwykle robią w takiej sytuacji, czyli w ostatniej chwili wychodzą przed jadący pojazd zmylony tym, że będą stały.

    Cofnijmy się  teraz nieco w czasie - załóżmy, że lecę sobie Kawą dwupasem w środku miasta, na zegarze bezpieczne dziewięcdziesiąt. Dolatuje do ronda przed którym są pasy. Na trzecim biegu przymknięta maneta gniewa się donośnie gardłowym bulgotem sportowego przelotu w akpompaniamencie eksplozji dopalanych w tłumiku spalin. Przy przejściu stoją dwie kobity - ale nie, nie, nie - one nie wychodzą mi przed motor. Widząc i słysząc, że nadciąga coś apokaliptycznie czarnego i wściekle ryczącego można nawet powiedziec, że wręcz przezornie spierdalają w podskokach spowrotem w głąb chodnika lub nawet dalej, na trawnik.

     Tak, tak obecnym motocyklem częściej przepuszczam pieszych na przejściach.

     Albo na przykład widzę w lusterku, że dolatuje do mnie jakiś gixer ( od razu zakładam, że pewnie litrowy ). Na Z 1ooo'u przeważnie napinałem się od razu  jak baranie jaja i podświadomie szykowałem do ataku. Z różnym oczywiście skutkiem, ale starałem się nie odpuszczać, bo jakoś tak dziecinnie zakładałem, że jazda na tysiącu do czegoś mnie tam zobowiązuje. A teraz...teraz lecę sobie swoim tempem i mam nadzieję, że czasem udaje mi się zaskoczyć tego, czy tamtego tym, że trzeba się jednak trochę namęczyć ażeby objechać tego klamota z kufrem na ciasnych winklach. Ale to już tak bez napinki, niejako przy okazji -  traktując to trochę jak wartość dodaną.

     A na samych zakrętach... kwestia opon i chicken strip'ów. W Kawie nie raz nie dwa załapałem groźnego uślizga składając się zbyt głęboko do zaistniałej sytuacji - pilnowałem wtedy, żeby zawsze mieć gumy odpowiednio podomykane żeby nikt głupio nie podejrzewał, że kupiłem sobie litra a nie umiem na nim jeździć.Dzisiaj z kolei nie zwracam już na to większej uwagi. Teraz radość dają już płytsze złożenia - sam ten moment gdy  słusznej postury konstrukcja zamaszczyście kładzie się w zakręt. Jak mam być szczery to w dupie teraz mam to, jak wyglądają moje opony.

    Przez te trzy ostatnie sezony jazda na Kawasaki Z 1ooo dawała mi mnóstwo, ale to mnóstwo frajdy. Najwięcej w pierwszym i drugim sezonie zanim jeszcze ograniczenia motocykla nie zaczęły górować nad uzależniającymi dawkami adrenaliny. Tak jak Wam wcześniej już wspominałem żałuję, że nie stać mnie na oba te motocykle równocześnie - bo oba są zajebiste. W pewnym jednak momencie prowokacje jakie bezustannie proponował Zet zaczeły mnie już powoli męczyć a jazda nim powiedzmy " bardziej normalna " nie za bardzo mi wychodziła. Był jak kumpel z poprawczaka i to w dodatku chory na ADHD z którym co chwilę jest jakiś przypał. Są tacy, dla których przez całe życie to szaleństwo będzie wartością nadrzędną i dla nich właśnie projektuje się takie sprzęty jak ta Kawa.

     Akurat co do Triumpha to cieszę się niezmiernie, że to jego kupiłem. W swojej kategorii pojemnościowej i klasowej jest kozak. Ponieważ po takiej petardzie jaką był Zet zaplanowny przeze mnie eksperyment z Versysem 650 mógłby się po prostu nie udać. Kumpel doradzał mi wtedy, żebym za nic w swiecie nie popełnił tego błędu. Stwierdził też, że pod koniec sezonu 2016 jedyne co będę chciał z nim zrobić to wypierdolić Versys'a na śmietnik i to jak najszybciej. Mam teraz przeczucie niemal graniczące z pewnością, że mówiąc to mógł mieć wówczas sporo racji.

    Trochę się też tak złożyło, że mam teraz nowe warunki dzierżawy pojazdu służbowego i mówiąc krótko nie mogę już tyle jeździc prywatnie. Pierwszy raz od czasu jak jeżdżę na moto pasuje mi używac go do celów bardziej praktycznych - także jako środka zwykłej lokomocji a nie tylko zabawkę do pozornie bezcelowej emisji dwutlenku węgla do atmosfery. Wszystko się tak jakoś zgrało w czasie, bo Tiger ze swoją ładownością lepiej się do tego nadaje.

     Łapię się na tym, że często zdaża mi się oglądać zdjecia z okresu kiedy miałem Z 1ooo'ca. Zastanawiam się wtedy, czy dobrze zrobiłem, że go sprzedałem i takie tam. Nie powiem, że nie tęsknię za tą zbitą, skuloną przy ziemi, pokurczoną sylwetką ale myślę, że to normalne. Stan ten zwykle trwa do czasu aż nie wyjadę Tiger'em - wtedy z koleji czuję zbawienną ulgę, że dokonałem w końcu dobrej zmiany. Trochę to porypane, no nie?

     No to jak w sumie jeździ ten Tiger ? - coraz lepiej. Na pewno staje się coraz mocniejszy. Dlatego, że nie latam w tym sezonie tak często jakbym chciał no i wspomnienie  gwałtownych strzałów mocy jakie dawał Zet też powoli blaknie. W tej sytuacji 95 koni i 89 niutków - muszę przyznac bez ściemniania, że są wartościami jak dla mnie zupełnie wystarczającymi a jak trzeba motocykl dynamicznie rozpędza się do 210 km/h. Daje radę, ma dokładnie tyle mocy ile potrzebuję na tym etapie i w sumie to nie za często nawet wykręcam go do odcinki.

     Dużo też jeżdżę z Agnieszką i cały czas przyzwyczajam się do podróżowania z obciążeniem. Co by nie mówić - jeżdzi się jednak inaczej i trochę pewnie potrwa zanim będę to robił zadowalająco efektywnie. Triumph ma dosyć wysoko środek ciężkości i przy małych prędkościach trzeba trochę bardziej uważać.

     To tak z grubsza tyle. Oczywiście będę się starał zwyczajowo trochę podrasować ten motocykl. Mam już siedzenie w skórę węża, fajnie mi wyszło z deflektorem i tym czarnym paskiem na szybie, poszerzyłem też kosę. Na pewno założę jeszcze głośniejszy wydech, tylko jeszcze nie wiem jaki, raczej nie za głośny. To co mówił mój znajomy latający na gs800 sprawdza się - dwa razy przejechałem obok patrolu Policji, uporczywie się we mnie wpatrującej i nie zatrzymali mnie, co w Zecie raczej było nie do pomyślenia.

     Wtedy chyba byłem bardziej podejrzany...byłem bardziej poza prawem.