Kiedy trzy lata temu pokazano światu KTM Superduk'a 1290 i zrobiła się w okół niego mega medialna moto otoczka, rozmawiałem o nim z gościem, który mocno siedzi w motocyklach Ducati. Powiedział mi wtedy, że jego ulubiona marka ma już w swojej ofercie odpowiednika austriackiej petardy, absurdalnie narwanego Streetgightera 1090, ale motocykl ten kiepsko się sprzedaje. Przyjeżdżają poważni klienci na litrowych, rzędowych czwórkach, wyjeżdżają nim na jazdy próbne, po czym wracają z dziwnymi minami i więcej już nie dzwonią. Wkrótce moto zniknęło z portfolia Włochów, a wypowiedź tamtego znajomego pozostawiła ulotne wrażenie, że czasami co za dużo, to nie zdrowo.

    Co do Superduka, wygląda na to, że przetrwał i utrzymał się w ofercie, a nawet doczekał się turystycznej odmiany, zwanej GT. Sam pamiętam, jak podczas premiery i wkrótce po niej, większość poważnych tytułów motocyklowych rozpisywało się z ekscytacją, jak trudny i niebezpieczny motocykl właśnie pojawił się na scenie, jak wymagająca będzie dla kierowcy sztuka okiełznania tej przerażającej maszyny. Utkano z tego prawdziwe misterium, a tych, którzy już nim jeździli wzniesiono na piedestały wiedzy tajemnej. Z kolei teraz, trzy lata po premierze, czytam w tych samych gazetach i portalach, że tak na prawdę, pomimo budzących grozę parametrów, motocykl ten jest łatwy w obsłudze i prowadzeniu, oraz bardzo przyjazny kierowcy. Wiecie o co mi chodzi i co się tu odwala? Wcale się nie zdziwię, jak za rok przeczytam, że właściwie to 1290 doskonale nadaje się na pierwszy motocykl, oczywiście dla kogoś, kto ma odpowiednią ilość oleju w głowie. Taki to obiektywizm literatury branżowej, a Ty czytaj sobie i dokonuj jedynych słusznych wyborów.

    Ale spokojnie. Jest jeszcze Jazda na Kuli, ulicznej i niezależnej prasy reprezent. Zapisał się anonimowo na imprezę producenta ''Orange Days" , nie skorzystał z noclegu w drogim pensjonacie, nie wziął za friko kompletu kufrów, biletu lotniczego, czy bonu do Biedronki. Dlatego też może sobie napisać to co mu się żywnie podoba - ale, przede wszystkim napisać Wam, jak jest.

    A jest tak moi drodzy, że KTM Superduke 1290 w wersji turystycznej GT to zwykły naked jest i do żadnej turystyki się nie nadaje. To, że producent doczepił mu z przodu owiewkę do nowej lampy i zmienił charakterystykę oddawania mocy, plus jeszcze parę innych rzeczy, nie zmienia tego stanu rzeczy. Zabiegi, jakich dokonano, żeby dotrzeć z tym samym produktem do szerszej grupy odbiorców nie oznaczają, że wygodnie dojedziesz na nim na chorwackie wybrzeże. Samemu, bo nawet nie mówię o pasażerze, który nie miał by się nawet o co oprzeć w długiej trasie - austriacy nie przewidzieli dla GT'ka montażu centralnego kufra.

    Tak, czy owak, dojedziesz szybko. Na pokładzie pracują 173 konie i 144 niutków momentu obrotowego. Motocykl waży 205 kilo na sucho, a napędzająca go fałka ma pojemność 1301cm. To wszystko sprawia, że podczas gwałtownego przyspieszania ciężko utrzymać przednie koło na asfalcie. Diuk rwie za barki bez cienia litości, ale mimo tego jakiegoś zdecydowanego przełomu w odczuciach gwałtownego przyspieszania dla mnie nie było. Mocarz, ale nie rewolucjonista.

    Kiedy pierwszy raz odpaliłem motocykl, to zakładając rękawice, zdziwiłem się, że potężna fałka brzmi zaledwie tak sobie. Dupy nie urywało,  mimo, że podczas jazdy było już trochę lepiej. Jeździłem po znanych sobie winklach, co szybko uzmysłowiło mi jak Duke świetnie skręca, klei i składa się w zakręty. A to spowodowało, że od razu zacząłem naciągać swoje własne limity - na motocyklu, którego kompletnie nie znałem. W tym właśnie tkwi niebezpieczeństwo motocykli takich jak moja była Kawa, czy ten Duke - przez cały czas pragniesz stałej dostawy adrenaliny, dlatego kręcisz manetą i kręcisz.

     Mapę silnika ustawiłem na sport, a elektroniczną zawiechę na comfort. O ile mapa dająca pełnego pałera była jak najbardziej na miejscu, o tyle zawiecha w moim odczuciu za bardzo bujała tyłem. Szybko zmieniłem jej nastawy, również na sport.

     Zwykle jeżdżę swoim takim dosyć dynamicznym, ale spokojnym stylem i rzadko zdażają mi się jakieś rażące wymuszenia pierwszeństwa na mojej osobie przez "złe i okrutne puszki", czy inne niebezpieczne sytuacje. Ale na Superduk'u, podczas półtoragodzinnej zaledwie jazdy testowej wydarzyły się takie co najmniej ze trzy. Dwie stówy na zegarku pojawiają się momentalnie i niezauważalnie, tak jak ja w lusterkach samochodów, quickshifter ułatwia pałowanie, a mocarne hample Brembo wzmacniają złudną pewność siebie. Niebezpieczna relacja, o której sporo już pisałem na blogu - siedzisz na kozaku, więc będziesz próbował jeździć jak kozak, a co z tego wyniknie, będzie wypadkową wielu okoliczności.

    Nie popałujesz jednak przez całą drogę na Bałkany, czy gdziekolwiek tam chciałbyś się wybrać wersją GT, bo w końcu osłabnie Twoja czujność i wiatr zdmuchnie cię z motocykla. O ile przetłoczenia zbiornika paliwa bardzo dobrze chronią nogi przed warunkami atmosferycznymi, to już dołożona z przodu owiewka nie chroni przed niczym, co oczywiście należałoby zweryfikować uprzednio przejechawszy się wersją naked Duka, bez tejże owiewki. Dla mnie właśnie ten wiatr przekreślił walory turystyczne KTM'a, bardziej niż mocno ugięte w kolanach kolana, czy lekko pochylona do przodu sylwetka. Owiewka ma regulacje, która jednakże niczego ciekawego nie wnosi w kwestii odkształcania strumienia powietrza.

    Tak więc jazda ze stałą prędkością 160km/h szybko męczy. Nie ma się gdzie schować, a w gorący dzień, taki w jaki jeździłem Dukiem,  pod kaskiem szybko robi się upalnie. Próba otwarcia szybki i wystawienia gałek ocznych na bezpośrednie działanie naporu powietrza, wiecie jak się kończy. Nie wiem, może moja jebitna owiewka w Tigerze, która pozwala mi na jeżdżenie z otwartą szczeną przy 140'tu na godzinę za bardzo mnie rozpieściła, ale dla mnie właśnie to jest ważną składową pojęcia GT, składową dalszej turystyki. Głupi kawałek sztucznego tworzywa znaczy więcej, niż dodatkowe 50 niutków i koni, hill controller'y, doświetlanie zakretów, spryskiwanie owiewek, czy quickshifter.

     Na dobitkę wspomnę jeszcze słówko o siedzeniu kierowcy. Jeden ze znajomych pod moim postem na FB napisał : GT znaczy Gniecie Tyłki i miał sporo racji. Siedzenie jest twarde, ale moim zdaniem pasuje do sportowych nastawów i sporej mocy motocykla. Bo Superduke to zajebisty power naked, który naprawdę potrafi pokazać pazura i tylko tyle - natomiast jako turystyk jest i będzie kiepski, a dla nawijających poważne kilo wręcz śmieszny, i dołożenie mu kolejnych pakietów oraz udogodnień nie zmieni tego stan rzeczy. Podkreślam to po raz kolejny, gdyż ostatnio przeczytałem na necie próbę porównania go pod kątem turystyki np. do Multistrady, co uważam za ponury żart redaktora obrażający dalekosiężną Włoszkę.

    Reasumując, test ten powinien powstać, kiedy jeszcze jeździłem swoim Kawasaki Z 1000'cem z powiększoną zebatką i sportowym układem wydechowym. Wtedy na pewno zachwycił by mnie gen szaleństwa austriackiego arcyksięcia, a nie rozczarowała jego turystyczna nieporadność. Jednak idąc tym tropem rozumowania, cóż mają począć profesjonalni testerzy, którzy niezależnie od tego czym prywatnie jeżdżą, muszą opisywać i testować jednego dnia chińskie skutery, litrowe plastiki, 125'tki, czy użytkowe pięćsetki? Robota, jak robota. Jaka jest więc proporcja między schematem, kopiuj/wklejem, a rzetelnymi wrażeniami, które mają być wyważoną odpowiedzią, powstałą na potrzeby poszukiwania praktycznej wiedzy? 

   Cóż, tutaj jak to w życiu - wszystko jest względne.