Rzecz dotyczy mojego artykułu "abs dla małych dziewczynek" który znajdziecie w archiwum bloga w kwietniu ubiegłego roku. Tekst dla zwrócenia uwagi napisałem w nieco prowokującym i przedśmiewczym stylu. Generalnie chodziło  to, że trzeba samemu myśleć, a nie polegać na systemach zwiększających nasze bezpieczeństwo. Gdyby jedna nie zlekceważony przeze mnie wspomniany system, to wczoraj nie było by mi już tak do śmiechu. Wczoraj bowiem, pierwszy raz w moim motocyklowym życiu, abs wykonał dla mnie pracę do której został zaprojektowany.

    Sytuacja następująca. Sobota, godzina dziesiąta rano. Szesnaście stopni, sucho, osiedlowa droga pokryta kostką brukową. Siadamy na Tygryska, odpalam i ruszam z miejsca. Zwykle skręcam w prawo i jadę prosto, tym razem jednak jednak skrecam w lewo i postanawiam objechać blok który stoi z boku tego w którym mieszkamy. Jedynka, dwójka jedziemy między samochodami. Osiedle jest ciasne i ściśle poparkowane. Pokonuję pierwszy łuk i zbliżam się do drugiego, który jakby spojrzeć na to szerzej, ze względu na topografię, rosnącą na trawniku dużą tuję i mnogość stojących w uliczce puszek, jest tak na prawdę ślepym zakrętem w prawo.

    Właśnie na tym zakręcie spotykamy się z czarnym Bmw E60.

     To była sytuacja na którą byłem kompletnie nie przygotowany. Jechałem na tej dwójce i mogłem mieć tak z 30km/h na blacie. Z kolei Bmw wydawaje mi się, że jechało nawet szybciej, zdecydowanie za szybko jak na warunki i widoczność. Poza tym mam wrażenie, jakby nie był aż tak zaangażowany w proces hamowania jak ja, jakby cała ta sytuacja nie zrobiła na nim specjalnego wrażenia. Pózniej Agnieszka zwróciła moją uwagę na fakt, że on prawdopodobnie mnie nie widział między autami - to ja pierwszy zauważyłem jego, dlatego, że siedziałem dużo wyżej.

     A więc tak - jedziemy w prawym łuczku i nagle, bardzo szybko wyłania się na nas czarna beema. Moje przednie koło celuje prosto w jego logo z biało - niebieskim śmigłem. Cała akcja trwa może 3-4 sekundy. Jej przebieg odtwarzam dopiero po, bo wszystko dzieje się błyskawicznie i  wtedy, w ciągu tych czterech sekund jestem świadomy tylko dwóch rzeczy - ręki zaciśniętej całą swoją mocą na klamce hamulca i przedniego koła walczącego na kostce o każdy centymetr przyczepności. 

     Kiedy mój umysł odnotował obecność niemieckiej limuzyny i predkość z jaką nadjeżdża, nie miałem już czasu na nic. Ani jedna z tych czterech sekund nie została poświęcona na analizę sytuacji. Zadziałały najprostsze atawistyczne zwierzęce odruchy - czyli wycofanie się i ucieczka. W momencie wyłonienia się czarnej bety, jebłem po klamie przedniego hebla najmocniej jak tylko umiałem. Czy dotknąłem tylnego? Raczej nie, prawdopodobnie nie zdążyłem.

    Aga mówi, że zamknęła oczy wiedząc, że to się nie uda. Poczułem na biodrach potężny uścisk jej kolan, który zwykle użyty leciutko ma mi sygnalizować żebym zwiększył uwagę. Dzisiaj opowiada mi na potrzeby tego tekstu, iż wiedziała wtedy, że to już jest koniec i że zaraz polecimy na glebę. Że nasza wycieczka właśnie dobiegła końca, nim się w ogóle zdążyła rozpcząć.

     Nie polecieliśmy jednak na glebę. I nie najechało na nas czarne BMW, tylko dlatego, że system ABS w naszym Triumph'ie zadziałał perfekcyjnie. Nie pamiętam pulsowania klamy, bo tak panicznie ją zgniatałem, ale odnotowałem jak terkocze przednie koło. Na fali tego terkotu zdołałem odbić w prawo w miejsce gdzie akurat nic nie parkowało. Czarne BMW minęło nas bezkolizyjnie, mimo że jego hamulce nie zapiszczały ani przez chwilę. Zdaję sobie sprawę, że czarne BMW brzmi nieco baśniowo, ale to naprawdę było czarne BMW.

    Ruszyłem potem i pojechaliśmy dalej, jakby nic się nie stało. Jednak serce waliło mi jak oszalałe, a nogi miałem jak z waty. Było ekstremalnie niebezpiecznie, było to najgrożniejsze wydarzenie ze wszystkich jaki przeżyliśmy z Agą na motocyklu, przez te wspólne pięć sezonów i drugie najgroźniejsze po moim wyratowanym high-sidzie na Kawasaki Z1ooo. Mimo niewielkiej prędkości i pełnej motocyklowej odzieży jaką na sobie mieliśmy,  mogło skończyć się róznie. Zderzenie czołowe raczej na pewno wygięło by lagi. Upadek na prawo bez kontaktu z samochodem wątpie by zaszkodził Tigerowi przy jego stopniu ogmolowania i okraszpadowania. Cieleśnie mogło też być nieciekawie. Dostrzegliśmy beemkę, bo siedzieliśmy wysoko, ale trzeba pamiętać, że lecielibyśmy też z wysoka. Jak mówię prędkości były niewielkie, ale jak wszyscy wiemy, nogę można sobie złamać wchodząc po jednym stopniu na klatkę schodową, wracając z browarem z osiedlowego sklepiku.

     To wszystko nas ominęło, bo świetnie zadziałały trzy rzeczy. Nie wyekspolatowany nadmiernie motocykl, świeże opony z połowy zeszłego roku i system ABS. Te trzy czynniki plus to, że akurat nie dopinałem sobie kurtki, zerowałem przebiegu, czy spoglądałem w zachmurzone niebo spowodowały, że zdołałem ominąć niebezpieczną przeszkodę.

    Cóż, to tyle. Wszystko to wywarło na mnie takie wrażenie, że postanowiłem stworzyć wpisa. Staram się zbytnio nie rozkminiać tego, co mogło by się nam stać, ale wszystkiego tego unikneliśmy właśnie dzięki ABS'owi. On był czynnikiem decydującym o uniknięciu zderzenia. Bez niego mój desperacki manewr nie miałby szans powodzenia. Oczywiście, dalej uważam, ze system może czasem przeszkodzić wyjściu obronną ręką z zagrożenia, tymczasem jednak miał okazję sprawdzić się w sytuacj niemal modelowej. Pozwolił wykonać manewr w trakcie ekstremalnie awaryjnego hamowania. Tak, że tego.... mimo szczytnej ideii, tamten stary artykuł jest teraz o kant dupy rozbić i pokazuje jedynie, jak wiele jeszcze muszę się na moto nauczyć i jak pojemna jest to tematyka. I że lepiej czasem się nie odzywać, a przynajmniej nie edukować innych, kiedy samemu się nie jest wgłębionym w zagadnienie -  tak na prawie sto procent. Mimo tego nie będę go usuwał, przecież on dokumentuje rozwój motocyklisty - co jest jakby głównym założeniem tego bloga. Przyznaję jednakże więc wszem i wobec, że tamten mój tekst nosi znamiona pewnej szkodliwości społecznej poprzez bagatelizowanie roli jednego z najważniejszych systemów bezpieczeństwa w motocyklu i żeby się nim w żadnym wypadku nie sugerować. Pragnę też za niego przeprosić, bo w szerszym spojrzeniu jest po prostu głupi i jak go teraz przeczytałem to tak z lekka wstyd mi się za mnie zrobiło. Szkoda tylko, ze wiedza przychodzi z czasem, a nie tak od razu...chociaż wtedy nasz świat, to dopiero byłby nudny nieprawdaż?

Tymczasem lewa!