Kojarzycie Bartka. To mój dobry kumpel, który we wrześniu ubiegłego roku odkupił za moim pośrednictwem starego olejaka od innego mojego znajomka Sławka, pisałem o tym w seri o spotkaniu z legendą. Oldskulowy Bandit należał kiedyś do mnie i już wtedy Bartek zwrócił na niego swoją uwagę. Spodobał mu się. Motocykle takie jak tamten Bandzior często podobaja się początkującym adeptom sztuki motocyklowej, ale też są łakomym kąskiem dla powracających po latach do swojej pasji, rozczarowanych gabarytami wymarzonych armatur. Wędrują więc potem takie wdzięczne nakedy, od jednego neofity, do drugiego i rzadko zagrzewają gdzieś miejsce na dłużej.

    Przykład naszego Bartka to niemal klasyka motocyklisty, który nie trafił z wyborem swojego pierwszego motocykla. Zdaża się, i nie ma co lać łez. Nie było by w tym nic złego, bowiem starego GSF'a wyrwaliśmy z jego więzienia w podczęstochowskiej wsi, za na prawdę śmieszne pieniądze. Gdyby tylko posłuchał się mnie i powymieniał jedynie to, co natychmiastowej wymiany wymagało. Niestety Bandit został też mocno przeinwestowany: stelaż z kufrem Shad'a, wyświetlacz biegów, osłona łańcucha i chłodnicy, gnizdo usb i nie wiem co tam jeszcze, pochłonęły moim zdaniem niepotrzebne półtora tysiączka. Niepotrzebne, bo już w trakcie tych wymian wiadomo było, że nic z tego nie bedzie, a Bartek zrobił tym motocyklem zaledwie jakieś 2 tys km. Teraz więc trzeba będzie sprzedać go drożej, a co za tym idzie - potrwa to dłużej i będzie trudniejsze.

    Bandit przede wszystkim był dla niego za mały. Bartek jest wyższy ode mnie i barczysty, co powoduje, że podczas jazdy olejakiem zamienia się w dupny żagiel skutecznie wyhamowujący cały tandem. Ostatnie z jego zażaleń dotyczyło kiepskich własności pasażerskich maszyny, jeśli chodzi o jazdę we dwoje, a także mizernej dynamiki, która powodowala, że przyspieszając musiał wyginać swój prawy nadgarstek nieomal na drugą stronę.

    Dosyć szybko zaczął mi podsyłać oferty sprzedaży różnych motocykli. Tym razem podobały mu się zpełnie inne konstrukcje. Dominowały w nich Vstromy, GS'y, TDM'y, Tiger'y i Versysy, raczej coś na asfalt. Po kilku tygodniach mordęgi wynikającej z ciągłego tłumaczenia mu rzeczy dla mnie obecnie oczywistych (a niegdyś tajemniczych i magicznych) doszliśmy wspólnie do ustalenia optymalnego rozwiązania.

    Kiedy więc Vstrom okazał się zbyt plastikowy i oklepany, TDM a za mała i za stara, Versys za słaby, a GS za drogi żeby aż tyle dopłacać za znaczek...ostatecznym rozwiązaniem dla naszego dzielnego poszukiwacza przygód, okazał się mało popularny w naszym kraju - Triumph Tiger 1050.

    Zaczeliśmy więc przygladać się tym motocyklom.

    Jak udało się szybko ustalić, Tigery są sprzętami chwalonymi przez swoich właścicieli. Na szczególną uwagę zasługują ich niezwykle żywiołowe silniki, chociaż 115 koni i 98nm momentu, to nie są wartości, które przyprawiały by mnie o gęsią skórkę. Pomyślałem sobie jednak, że coś w tym musi chyba być, bo skoro moja osiemsetka wymaiata nawet bardziej niżbym sobie tego życzył, to jak musi pracować taki tysiąc?. Niestety, jak wiekszość pojazdów, 1050 mogą być trapione drobnymi usterkami takimi jak awaryjne moduły zapłonowe, słabe swiatła przednie, czy trudnościami z odpalaniem w niskich temperaturach. Jednakże, lista ich niedogodności nie jest długa i są łatwe do usunięcia, a suma zalet znacznie przewyzsza ilość wad wspomnianego motocykla.

    Bartek rozpoczął więc poszukiwania.

    Od samego początku z uporem maniaka odrzucałem wszystkie oferty pochodzące od handlarzy bez własnych salonów, przeróżnych garażowców i tym podobnych. Zależało mi, żeby motocykl był od motocyklisty, który jest w stanie cokolwiek o nim powiedzieć, podobnie jak ja, kiedy sprzedawałem swojego Zet'a - mogłem bez końca zanudzać o swoim sprzęcie i snuć epopeje o każdym zamontowanym w nim dodatku.

    Nie było łatwo. W Polsce 1050 to motocykle niezbyt popularne, a sama marka budzi poważne wątpliwości na rynku zakochanym głównie w zdezelowanych japończykach. Ci, którzy na jednośladach nie jeżdżą, kojarzą ją jedynie z producentem staników, majteczek i podwiązek. Ofert sprzedaży jest bardzo mało, a motocykle z polskiego salonu, to nieomal białe kruki. Ciężki temat.

    Wtem nagle, po paru tygodniach - BINGO ! Jest ! Tiger 1050 z polskiego salonu. Rok 2007, przebieg 37k. Pierwszy właściciel od nowości. Czarny. Wydech Leo Vince'a i trzy fabryczne kufry w zestawie. Jprld, na zdjęciach wygląda zajebiście. Jedynym mankamentem dla naszego neofity jest brak systemu abs, ale o tym akurat, to już Wam wcześniej wspominałem.

    Jako, że w oferowanych przez Bartka pieniądzach wersje z abs'em są prawie nieosiągalne - olewamy abs i dzwonimy do gościa. Ja od samego początku miałem bardzo dobre przeczucia związane z tym ogłoszeniem. Facet za bardzo się nie rozpisywał, nie zamieścił też zbyt wielu zdjęć, jakby wiedział, że jego motocykl za długo nie postoi na internetach.

    Trzeba się było spieszyć.

CIĄG DALSZY JUTRO